Op de middelbare school was ik een ramp in wiskunde. Ik maakte het grootste deel van mijn huiswerk niet, werkte slordig en onnauwkeurig en haalde daardoor vaak onvoldoendes voor de toetsen. Mijn wiskundedocent, meneer De Jager, was dan ook oprecht verbaasd dat ik mijn eindexamen haalde met een 7,6.
Negen jaar later, toen ik zevenentwintig was, werd ik gevraagd of ik de zoon van een vriendin van mijn schoonmoeder kon helpen met wiskunde. Hij zat toen in het eindexamenjaar van de mavo. Achteloos stemde ik hiermee in. Niets deed me vermoeden dat ik vanaf dat moment heel Arnhem op de fiets zou doorkruisen om middelbare scholieren van alle leeftijden en niveaus bijles te geven in een vak waar ik op de middelbare school niet echt mee tot mijn recht kwam. Momenteel heb ik al meer dan zestig leerlingen met succes bijles gegeven.
Door mijn persoonlijke ervaring en wat ik bij mijn leerlingen zie, ben ik ervan overtuigd geraakt dat iedereen wiskunde kan. Op veel middelbare scholen wordt echter voorbijgegaan aan het daadwerkelijk begrijpen van de basisprincipes van het vak. Leerlingen leren bijvoorbeeld wel regels en formules uit hun hoofd en kunnen deze tot op zekere hoogte toepassen, maar bevatten niet echt waar ze mee bezig zijn. Dit leidt tot problemen wanneer de sommen complexer worden.
In mijn bijlessen probeer ik deze basisprincipes dan ook inzichtelijk te maken voor mijn leerlingen, zodat zij inzien waar ze mee bezig zijn. Dit doe ik aan de hand van concrete voorbeelden. Met drie kleuren pennen leg ik bijvoorbeeld uit wat bij combinatoriek het verschil is tussen machtsverheffingen, combinaties en permutaties.
Het leuke hieraan is dat ik zie dat leerlingen ook meer gemotiveerd raken voor wiskunde als ze het vak beter begrijpen. Meer motivatie leidt ertoe dat ze meer oefenen met de stof. En doordat ze meer oefenen, halen ze eigenlijk ook altijd betere resultaten.
Pieter
